ป้านันทาเป็นแม่หม้าย ป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลบุรีรัมย์ เธอหายใจหอบเหนื่อยบนเตียง สีหน้าไม่มีความสุขแม้จะได้รับยามอร์ฟีนในปริมาณที่เหมาะสม

ลูกสาวจากกรุงเทพทราบข่าว จึงขึ้นมาเตรียมการ เตรียมบ้านให้ป้าได้กลับไปพักรักษาตัวที่บ้านในระยะสุดท้าย แทนที่จะรู้สึกดี ป้านันทากลับมีอาการหอบยิ่งขึ้น ทุกข์ทรมานขึ้น ทุกคนสงสัยว่าทำไมป้านันทาจึงกระสับกระส่าย ทั้งที่ได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดแล้ว

เพื่อเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เราต้องกลับไปที่ศาลาเผาศพของวัดใกล้บ้าน เมื่อห้าปีก่อน

ในงานเผาศพของวัดในภาคอีสานบางแห่ง จะมีพิธีโปรยทานให้แขกที่มาร่วมงาน บางครั้ง โปรยทานเป็นเหรียญหรือธนบัตร แต่งานนี้เจ้าภาพมีฐานะมาก จึงให้ทานเป็นสิ่งของมีราคา เช่น ข้าวสาร พัดลม ตู้เย็น ดังนั้น แทนที่จะโปรยสิ่งของ เจ้าภาพจะโปรยสลากเลข แขกที่เก็บสลากได้ค่อยนำไปแลกของขวัญภายหลัง

ท่ามกลางหมู่แขกจำนวนมาก ในระหว่างที่โปรยทานนั้นเองเหมือนพรหมลิขิตชักพา ป้านันทาวิ่งเข้าไปรับสลากที่กำลังตกถึงพื้น แต่ลุงสมบูรณ์คว้าสลากนั้นได้ฉิวเฉียด ทั้งสองสบตากัน หัวใจสองดวงมีเลือดสูบฉีดพลุ่งพล่านเป็นจังหวะเดียวกัน

ป้านันทาพูดแก้เก้อว่า “ให้ฉันไปรับของให้ไหม” ลุงสมบูรณ์เห็นคุณป้าเป็นคนสวยและมีน้ำใจ จึงยอมให้ป้าไปแลกสลากนั้น บังเอิญว่ารางวัลชิ้นนั้นคือผ้าไหม ลุงสมบูรณ์เห็นสบโอกาสจึงขอมอบรางวัลให้แด่คุณป้าเป็นของขวัญ

ความรักนั้นเกิดขึ้นได้ไม่จำกัดอายุ ป้านันทาและลุงสมบูรณ์ซึ่งเป็นหม้ายเช่นกัน ได้ตกลงแต่งงานกันในที่สุด ฝ่ายชายเป็นคนดี ขยันทำมาหากิน มีผักมีกล้วยก็มักชอบแจกจ่ายเพื่อนบ้าน

ใครๆ ต่างรักใคร่ลุงสมบูรณ์ ยกเว้นลูกสาวของป้านันทา เธอคัดค้านไม่ให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเพราะรู้สึกขัดเขิน 

เมื่อลูกสาวกีดกั้นความสัมพันธ์ ลุงสมบูรณ์จึงไม่สามารถย้ายมาอยู่ดูแลคุณป้าได้ แม้เธอจะอยู่ในระยะสุดท้ายของชีวิตแล้วก็ตาม

จนกระทั่งเจ้านายเก่าของป้านันทาเดินทางมาเยี่ยมและทราบเรื่องราว จึงอาสาเป็นธุระเจรจาให้ เจ้านายของป้าขอร้องให้ลูกสาวทำตามความต้องการของนาง ขอให้เธอยอมให้ลุงสมบูรณ์ย้ายเข้ามาเพื่ออยู่ดูแลกัน 

ในที่สุด ลูกสาวก็ตกลงยินยอม

หอบของป้านันทาลดลงอย่างชัดเจน ชายผู้เป็นที่รักของเธอย้ายมาเฝ้าดูแลไม่ห่างด้วยความอาทร ทั้งสองได้บอกรักกัน ได้ร่ำลากันและกันจนหมดสิ่งค้างคา ยาแก้ปวดและอุปกรณ์ช่วยเหลือที่บ้านนั้นช่วยป้าได้บ้าง แต่การดูแลด้วยความรักความเข้าใจต่างหาก คือสิ่งที่ป้านันทาต้องการที่สุด ในช่วงเวลาสำคัญของชีวิต

ด้วยการดูแลประคับประคองเช่นนี้ ในที่สุด ป้านันทาจึงสามารถจากไปอย่างสงบ จบตำนานความรักที่หน้าเมรุได้อย่างงดงาม

– – – – – – – – – –
เรียบเรียงจากเรื่องเล่า “พบรักหน้าเมรุ” โดย พว.เกื้อจิตร แขรัมย์
ในหนังสือ “ประคับประคอง ประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจ”