“Remember me… Don't let it make you cry

For even if I'm far away I hold you in my heart

I sing a secret song to you each night we are apart

จดจำฉันไว้ ขอจงอย่าร้องไห้

ใจฉันยังโอบกอดเธอไว้แม้กายเราห่างไกล 

และขับขานบทเพลงของเราในทุกค่ำคืนที่ห่างกัน”

Coco (โคโค่) เป็นภาพยนตร์อะนิเมชั่นเรื่องโปรดของใครหลายคน เพราะมีทั้งความสนุกสนานจากการผจญภัยในโลกวิญญาณ ภาพที่เต็มไปด้วยสีสันสดใส หรือบทเพลงอันไพเราะ แต่ขณะเดียวกันก็มีความลึกซึ้งกินใจซ่อนอยู่ในตลอดทั้งเรื่องด้วย

เด็กชายมิเกล ผู้ฝันอยากเป็นนักดนตรี แต่เติบโตมาในครอบครัวช่างทำรองเท้าที่เกลียดและห้ามไม่ให้เขาแตะต้องมัน เพราะมีอดีตอันแสนเจ็บปวดจากปู่เทียด นักดนตรีและนักแต่งเพลงผู้ลาจากครอบครัวไปแล้วไม่เคยหวนกลับมา ทิ้งให้ย่าเทียดเลี้ยงดูยายทวดซึ่งมีชื่อเล่นว่า “โคโค่” ตามลำพัง แต่ความทรงจำของยายทวดโคโค่ที่มีต่อพ่อไม่เคยจางหาย โดยมีบทเพลงที่พ่อแต่งและขับกล่อมเธอทุกคืนเชื่อมโยงไว้ จนวันที่เธอแก่ชราลงมาก ความทรงจำทุกอย่างค่อย ๆ เลือนรางไปตามความเสื่อมถอยของร่างกาย

ในค่ำคืนของ Dia de los Muertos หรือวันแห่งความตายตามความเชื่อของชาวเม็กซิโก วิญญาณสมาชิกในครอบครัวที่จากไปจะข้ามสะพานจากโลกวิญญาณกลับมาเยี่ยมลูกหลาน ทุกบ้านจึงตั้งโต๊ะวางรูปบรรพบุรุษ และจัดงานเฉลิมฉลองที่เต็มไปด้วยดอกไม้ อาหาร และข้าวของต่าง ๆ (คล้ายการตั้งโต๊ะไหว้ของชาวจีนอยู่หมือนกัน) ในช่วงเวลาที่ทั้งครอบครัวควรต้องอยู่กันพร้อมหน้า มิเกลกลับหลบออกจากบ้านเพื่อไปประกวดดนตรี แล้วบังเอิญหลุดเข้าไปอยู่ในโลกวิญญาณ จนได้พบกับวิญญาณของเหล่าบรรพบุรุษ รวมถึงวิญญาณของชายคนหนึ่งที่พยายามขอให้มิเกลช่วยพาข้ามกลับมาโลกมนุษย์ เพราะไม่มีลูกหลานตั้งรูปถ่ายของเขาเอาไว้เลย

ชีวามิตรคงไม่เล่ารายละเอียดทั้งหมด เพราะอยากให้คนที่ยังไม่ได้ดูภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ลองไปดูด้วยตนเอง แต่อยากพูดถึงประเด็นที่ดีต่อใจจาก Coco ให้อ่านกันค่ะ

ความงดงามเรื่องแรก ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเราทุกคน 

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้จะมีความไม่เข้าใจ หรือขัดแย้งกัน แต่สุดท้ายแล้วครอบครัวก็ยังเป็นเบาะรองรับเราเอาไว้เสมอ ช่วยประคับประคองไม่ให้เจ็บปวดมากเมื่อเราทำอะไรผิดพลาด หรือล้มลง

ความงดงามเรื่องที่สอง ความตายอาจพรากเพียงกาย แต่ไม่อาจพรากความทรงจำที่มีต่อกัน...

มีกฎอยู่ข้อหนึ่งของโลกวิญญาณในเรื่อง Coco ถ้าวิญญาณตนไหนถูกคนบนโลกลืมจะต้องสูญสลาย หรืออาจเรียกว่าต้องตายซ้ำอีกครั้ง แต่เป็นความตายที่น่าเศร้ายิ่งกว่า เพราะมันคือการจากไปโดยไม่มีใครแม้สักคนหนึ่งจดจำถึงบุคคลนั้นได้เลย วิญญาณของชายที่มิเกลพบกำลังจะสูญสลาย เพราะคนสุดท้ายบนโลกที่จำเขาได้กำลังจะลืมเขา ทำให้ต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อกลับมาย้ำเตือนความทรงจำนั้นให้คงอยู่ต่อไป

นี่อาจเป็นคำตอบให้เราเข้าใจในหลาย ๆ เรื่องในชีวิต อย่าง…ทำไมคนที่เจ็บป่วยระยะสุดท้าย โดยเฉพาะผู้สูงอายุ จึงอยากกลับมาตายที่บ้าน มาอยู่กับครอบครัว มาอยู่ใกล้ลูกหลาน เพราะมันคือสิ่งเติมเต็มหัวใจ ซึ่งจำเป็นยิ่งกว่ายาที่ดีที่สุดในโลก หรือเครื่องมือทันสมัยใด ๆ ที่ช่วยยืดอายุให้ยาวนานขึ้น และมันจะเป็นความทรงจำอันงดงามของทั้งผู้จากไปและผู้ยังอยู่

กับอีกคำถามว่า ชีวิตหลังความตายเป็นอย่างไร? โลกหลังความตายมีจริงไหม? นั่นอาจเป็นความเชื่อที่ยังไม่มีอะไรพิสูจน์อย่างชัดเจน แต่สิ่งยืนยันได้แน่นอนก็คือ ชีวิตหลังความตายแท้จริงแล้วอยู่ในหัวใจและตัวตนของคนที่ยังอยู่ต่อไปนี่แหละ ทุกคนที่เรารัก แม้ต้องพรากจากกัน แต่เขายังดำรงอยู่ ไม่เคยจากเราไปไหนเลย เพียงแค่...

“จดจำฉันไว้ แม้กายเราห่างไกล ฉันจะยังคงมีชีวิตที่งดงามอยู่ในความรัก และความทรงจำของเธอ…”

ขอบคุณภาพประกอบจากภาพยนตร์ Coco โดย Disney/Pixar 

ท่านสามารถรับชมภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ทางช่อง Disney+ Hotstar