จริง ๆ แล้วมนุษย์เรากลัวความตาย หรือกลัวจากพรากจากความผูกพันกันแน่…

เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจหลังจากได้ดู Thirty-nine : 39 ซีรีย์เกาหลีทาง Netflix จนจบ

Thirty nine : 39 เป็นเรื่องราวของสามสาวเพื่อนรัก หนึ่งในนั้นตรวจพบว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย โดยไม่ได้เตรียมการ หรือเตรียมใจมาก่อนว่า ในวัยเพียง 39 ปี ชีวิตของตัวเองต้องมีขีดเส้นตายว่าจะต้องจบลงในอีก 6 เดือน หรือไม่เกิน 1 ปี

หลังจากรับมือกับข่าวร้าย เธอก็ตัดสินใจไม่ขอรับการรักษาใด ๆ โดยให้เหตุผลว่า ไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างจำกัดให้จำกัดอยู่แต่บนเตียงในโรงพยาบาล พอติดตามเรื่องราวไปเรื่อย ๆ เราก็จะยิ่งเข้าใจว่า เป็นเพราะเธออยากใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้จัดการ และตระเตรียมสิ่งต่าง ๆ ให้กับคนที่เธอรักทุกคน ทั้งพ่อแม่ เพื่อน และคนรักให้ดีที่สุด

ในขณะที่คนที่รักเธอทุกคน หลังจากได้รับข่าวร้ายก็ต้องการให้เธอเข้ารับการรักษา ด้วยเหตุผลว่า แม้จะมีโอกาสหายไม่ถึง 1% หรืออาจนับเป็นปาฏิหาริย์ ทุกคนก็ยังคาดหวังว่าปาฏิหาริย์นั้นจะเกิดขึ้น นี่คงเป็นความรู้สึกที่ไม่ต่างจากคนอีกจำนวนมากเวลาได้รับข่าวร้ายว่า ใกล้จะสูญเสียคนที่เรารักไปอย่างไม่มีวันกลับ ทุกคนคงคิดว่า เราต้องสู้ให้ถึงที่สุด เพื่อยื้อเวลาให้มันยืดออกไปได้ยาวนานที่สุด

แต่สุดท้าย เมื่อเจ้าของชีวิตตัดสินใจแบบนั้น ทุกคนก็เคารพความต้องการ และพยายามสนับสนุน ให้กำลังใจในการตัดสินใจนี้ เพื่อทำให้เธอเป็นผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ร่าเริงที่สุดในประวัติศาสตร์โลก แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเสียทีเดียว เพราะความรู้สึกที่กำลังจะต้องบอกลาคนที่เรารักและผูกพันมาก ๆ มันก็ยากจะทำใจได้อย่างรวดเร็ว

เรื่องราวดำเนินไปจนถึงปลายทางที่ทุกคนรู้คำตอบดี แต่ระหว่างทางนั้นน่าสนใจกว่า เพราะสะท้อนให้เห็นว่า ชีวิตหนึ่งที่ต้องอยู่กับโรคร้ายและนับเวลาถอยหลัง กับอีกหลายชีวิตรายรอบตัวที่เวลากำลังเดินไปข้างหน้า ล้วนมีเรื่องยากให้ต้องเผชิญไม่ต่างกัน และสิ่งที่เรียนรู้จากอะไรที่ยาก ๆ นั้น สุดท้ายจะคลี่คลายได้เพียงแค่ “ยอมรับ” ในสัจธรรม ในสิ่งที่มันเกิดขึ้น แล้วหาทางแก้ หรือถ้าแก้ไม่ได้ ก็ต้องหาวิธีอยู่ร่วมกับอะไรยาก ๆ นั้นให้ทุกข์น้อยที่สุด หรือมีความสุขมากที่สุดเท่าที่ควรจะเป็น

ความสูญเสีย หรือจากพราก เป็นเหตุของความทุกข์ติดอันดับต้น ๆ ในชีวิตของทุกคน ในซีรีย์เรื่องนี้ ชีวิตของทุกคนที่ผูกพันกับนางเอกผู้จากไป ต่างก็ดำเนินต่อไปได้ แม้ว่าบางคนยังติดอยู่กับความรู้สึกสูญเสียนั้น จนทนไม่ไหวทุกครั้งที่มีอะไรมาเตือนความทรงจำ แต่ทุกคนพยายามจัดการกับมัน แล้วก้าวเดินต่อไป… 

นั่นทำให้เกิดคำถามว่า จริง ๆ แล้วมนุษย์เรากลัวความตาย หรือกลัวจากพรากจากความผูกพันกันแน่ 

Thirty nine : 39 ทำให้เราเห็นได้ชัดเจนว่า คนที่จากไปแล้วก็ไม่มีเส้นเรื่องให้ดำเนินต่อ ยกเว้นในความทรงจำของคนที่เหลืออยู่ แต่กับฝ่ายที่เป็นผู้สูญเสีย ในทุกความทรงจำของความผูกพัน หลายครั้งมันทำให้เจ็บปวดได้เกินคาดคิดอยู่เหมือนกัน แน่นอนว่า ทุกคนกลัวความรู้สึกเจ็บปวด แม้ว่าสุดท้ายจะรู้ดีว่า มันก็ต้องผ่านไป แต่ยิ่งผูกพันมากก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งทุกข์มาก แล้วเราจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านั้นได้อย่างไร

ชีวามิตรอยากชวนคุณมาทบทวนว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตมนุษย์คืออะไร

ความตายน่ากลัวจริงหรือ หรือการจากพรากจากความผูกพันที่มีกันแน่ที่น่ากลัวยิ่งกว่า แล้วเรามีวิธีจะจัดการกับ “ความกลัว” นั้นไหม ??